Rumianek pospolity - zioła na wszelkiego stany zapalne błon śluzowych i oczu

Inne nazwy tej rośliny to .rumianek lekarski", „rumianek apteczny", „kamilki”. Rumianek pospolity rośnie na polach, na glebie gliniastej, na leśnych łąkach, zboczach, w zbożu, na polach ziemniaczanych i buraczanych, wśród kukurydzy i koniczyny. Niestety wskutek nadmiernego stosowania nawozów sztucznych oraz chemicznego zwalczania chwastów ta cenna roślina jest coraz bardziej wypierana ze stanowisk naturalnych. Rumianek występuje szczególnie obficie po śnieżnej zimie i wilgotnej wiośnie. Aromatyczny, przyjemny zapach oraz puste w środku dno koszyczka odróżniają rumianek pospolity od podobnej do niego maruny bezwonnej. Dokładniejszy opis tej dobrze znanej rośliny nie jest chyba konieczny. Koszyczki kwiatowe zbiera się od maja do sierpnia, najlepiej w słoneczne południe. Nie będzie przesadą jeśli nazwę rumianek środkiem uniwersalnym, przede wszystkim dla małych dzieci. Herbatkę rumiankową należy zaaplikować dziecku w każdym przypadku, szczególnie przy kurczach i bólach brzucha. Herbatka pomaga przy wzdęciach, biegunce, wysypkach, dolegliwościach żołądkowych, zwyrodnieniu śluzowym żołądka, w zaburzeniach miesiączkowania, braku miesiączki i innych dolegliwościach podbrzusza, w bezsenności, zapaleniu najądrza, gorączce, ranach i bólach zębów.

Rumianek działa napotnie, uspokajająco i przeciwskurczowo, a ponadto odkażająco i przeciwzapalnie we wszelkiego rodzaju zapaleniach, zwłaszcza w zapaleniach błon śluzowych. Zewnętrznie stosuje się rumianek do okładów i przemywań w stanach zapalnych oczu, przy podrażnieniach oczu, zapaleniu spojówek, swędzących i sączących wykwitach skórnych, do płukania w czasie bólu zębów, do przemywania ran.
Jeśli jesteśmy zdenerwowani, należy zaparzyć sobie i wypić szklankę herbatki rumiankowej. Uspokojenie następuje natychmiast, zanim jeszcze serce dozna szkody. Zaleca się przykładanie ciepłych woreczków wypełnionych suszonym rumiankiem na bolące miejsce. Przemywania i kąpiele rumiankowe mają korzystny wpływ na cały system nerwowy i działają uspokajająco. Stosowanie tych zabiegów po ciężkich schorzeniach lub w stanach wyczerpania pozwala szybko odzyskać dobre samopoczucie . spokój wewnętrzny. Dbając o urodę również należy pamiętać o rumianku. Mycie twarzy raz w tygodniu odwarem z rumianku odświeża i rozjaśnia skórę. Napar rumianku powinno się również stosować do pielęgnacji włosów, szczególnie dotyczy to osób o jasnych włosach.Po płukaniu w rumianku włosy stają się puszyste i nabierają pięknego połysk

Rumianek ułatwia wypróżnienie nie działając przy tym przeczyszczające) i dzięki temu jest pośrednio przydatny do wewnętrznego leczenia hemoroidów, a zewnętrznie można stosować maść rumiankową. Maść tę można stosować też w leczeniu ran. Wdychanie par z naparu z rumianku przynosi szybką poprawę przy katarze i zapaleniu zatok przynosowych. Oczywiście po takim zabiegu należy pozostać przez pewien czas w ciepłym pomieszczeniu.

Olej rumiankowy stosowano już w starożytności do nacierań przy nerwobólach i łamaniu w kościach. Starożytni Egipcjanie, ze względu na chłodzące i obniżające gorączkę właściwości rumianku, uważali go za kwiat boga słońca. Nazwa Matricaria pochodzi od łacińskiego słowa mater = matka; rumianek był przecież stosowany w chorobach, na które cierpiały kobiety i matki! W starych książkach zielarskich można przeczytać, że olej rumiankowy usuwa zmęczenie kończyn, a rumianek ugotowany w wodzie i położony na chory pęcherz łagodzi bóle.
Szwajcarski ksiądz, a jednocześnie lekarz leczący ziołami opowiadał o pewnej wiejskiej kobiecie nazywanej „rumiankową cza-równicą", do której przychodzili chorzy ze swoimi biedami; pomogła ona pięciu niedosłyszącym osobom odzyskać słuch w ten sposób, że smażyła cebulę morską - Urginea maritima (można ją kupić w specjalistycznych gospodarstwach ogrodniczych), woleju rumiankowym i potem kazała ten ciepły olej często wpuszczać kropelkami do ucha.
„Rumiankowa czarownica" dzięki nacieraniu sparaliżowanych kończyn olejem rumiankowym przywracała im zdolność ruchu. Na bóle oczu zalecała zagotować rumianek w mleku i przykładać w postaci ciepłego okładu na zamknięte oczy. A dalej ksiądz pisze: „Pewien tkacz mógł spać tylko siedząc; bowiem obawiał się, że inaczej udusi się. Zielarka przyjrzała się choremu i stwierdziła, że nie wydala on wody, co okazało się prawdą. Kazała mu postarać się o dużą butelkę wina, zagotować w nim rumianek i pić rano i wieczorem po jednej pełnej szklance. Mężczyzna oddawał niewiarygodnie dużo moczu, początkowo mętnego potem coraz bardziej przejrzystego; po ośmiu dniach był zdrowy.”

SPOSÓB UŻYCIA

HERBATKA: Wziąć jedną kopiastą łyżeczkę do herbaty rumianku, zalać 1/4 litra wody i pozostawić do naciągnięcia.

DODATEK DO KĄPIELI: Jeżeli kąpiemy się w wannie bierzemy 4 garście kwiatów rumianku- do mycia twarzy i płukania włosów po jednej garści, zaparzamy i pozostawiamy na krótko do naciągnięcia.

OKŁADY: Jedną kopiastą łyżkę stołową rumianku zalewamy 1/4 litra gotującego się mleka, pozostawiamy na krótko do naciągnięcia, cedzimy i robimy ciepłe okłady.

INHALACJE RUMIANKOWE: Jedną kopiastą łyżkę stołową rumianku zaparzamy litrem wrzącej wody. Pod ręcznikiem wdychamy opary.

PODUSZECZKA ZIOŁOWA: Lniany woreczek napełniamy suszonymi kwiatami rumianku zaszywamy, dobrze podgrzewamy na suchej patelni i przykładamy na bolące miejsce

OLEJ RUMIANKOWY: Flaszeczkę napełniamy luźno po szyjkę świeżymi, zebranymi w słoneczny dzień kwiatami rumianku i zalewamy tłoczonym na zimno olejem z oliwek. Olej musi przykryć kwiaty. Flaszeczkę dobrze się zamyka i pozostawia na słońcu przez 14 dni. Potem olei przechowuje się w lodówce!

MAŚĆ RUMIANKOWA: 250 g smalcu rozgrzewa się na patelni tak jak do pieczenia dodaje 4 garście świeżych kwiatów rumianku; gdy się zapieni, całość miesza się, przykrywa i odstawia na noc w chłodne miejsce. Następnego dnia podgrzewa się lekko i przeciska przez lnianą ściereczkę. Praktycznie najlepiej jest to zrobić następująco: rozłożyć lnianą ściereczkę na sicie zawiesić je na naczyniu z dzióbkiem i przeciskać masę. Następnie maść równomiernie wymieszać i rozlać do czystych słoików szklanych lub porcelanowych.