To jedna z najstarszych roślin leczniczych. Stosowano ją w strony Papirusu Ebersa, do mitologu greckiej, wspomina o niej nawet Nowy Testament. Egipcjanie stosowali miętę przy balsamowaniu zwłok. Hipokrates, Awicenna i Paracelsus polecali jako doskonały środek przeciwko żółtaczce, na pryszcze, mdłości i ból głowy. Syremusz stosował miętę polną, która pita z czerwonym winem: „wstrzymuje czkawkę, krztuszenie, rozgrzewa żołądek i gniłości w nim trawi, oraz do Wenusa pobudza". Sok z mięty na plastrach z mąki kartoflanej przykładano do wszelakich ropni. W medycynie ludowej mięta stosowana jest do dzisiaj przy niestrawności, chorobach kobiecych i hemoroidach, a także jako środek uspokajający.
Inne nazwy miętka czarna, miętkiew, miata
Opis
Roślina wieloletnia, silnie ukorzeniona, posiada podziemne kłącza. Łodyga czterokanciasta, ciemnopurpurowa, słabo owłosiona, osiąga 60-90 cm. Liście naprzeciwległe, ogonkowe, nierówno ostro piłkowane, jajowate. Kwiaty drobne, różowofioletowe, zebrane w poziome kłosy. Nie wytwarza kiełkujących nasion, rozmnaża się wegetatywnie. Kwitnie od czerwca do lipca. Owocem jest rozłupnia. Mięta pieprzowa to roślina, która pojawiła się w Europie dosyć późno, bo dopiero końcem XVII wieku. Mięta pieprzowa jest wynikiem przypadkowej krzyżówki dziko rosnących mięty nadwodnej i zielonej.
Występowanie
Popularna roślina uprawiana w Polsce i na świecie. Rośnie na żyznych glebach wapiennych. W stanie dzikim spotyka się jedynie zdziczałe formy z ogrodów. W naszych ogrodach można ją uprawiać wiosną lub jesienią, uzyskując sadzonki przez podział starszych roślin.
Surowiec
Z mięty pieprzowej pozyskuje się liście i ziele. Roślinę ścina się tuż przed kwitnieniem; w pierwszym roku tylko raz, a w następnych dwa a nawet trzy razy. Liście można pozyskiwać cały czas pamiętając, aby nie zrywać więcej niż 1/3 z jednej rośliny.
W apteczce
Liść zawiera do 3,5% olejku eterycznego (w nim. m.in. mentol powyżej 50%, estry mentolu, pinen, piperi- ton, menton, cyneol, feladren i inne), glikozydy, flawonoidy, kwasy organiczne, garbniki, gorycze, sole mineralne. Mięta pieprzowa, kłosowa, kędzierzawa, japońska i nadwodna to gatunki zawierające mentol. Działają rozkurczowo, wiatropędnie, wykrztuśnie, uspokajająco, odkażająco, rozgrzewająco, żółciopędnie, znieczulająco, odświeżająco, przeciwzapalnie, wzmacniająco, napotnie, moczopędnie; obniżają ciśnienie krwi, przywracają prawidłową perystaltykę jelit; zwiększają wydzielanie soku żołądkowego, trzustkowego i jelitowego, działają przeciwwymiotnie. Preparaty z mięty są skuteczne: przy braku łaknienia, zaburzeniach trawiennych, chorobach wątroby, pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych, przeziębieniu, kaszlu, zaparciu i biegunce. Zewnętrznie przy chorobach skórnych.
WARTO WIEDZIEĆ
W Polsce występuje 8 gatunków dziko rosnącej mięty. Miętę pieprzową, którą sprowadzono do Polski po I wojnie światowej, najłatwiej odróżnić od innych po smaku. Po rozgryzieniu listka w ustach występuje uczucie chłodu.
W kuchni
W kuchni miętę stosuje się głównie jako aromat do napoi i drinków czy element dekoracyjny dań. Jedynie kuchnia angielska pachnie miętą.
Znany jest angielski mint sauce. Czesi podają wieprzowinę duszoną w sosie z mięty i szałwii, w mięcie z dodatkiem pietruszki duszą kurczaka.