Bylica piołun Artemisia absinthium

Papirus Ebersa zawiera informacje o szerokim stosowaniu tego ziela w starożytnym Egipcie i Palestynie. Awicenna zalecał go jako środek żółciopędny, moczopędny i przeciwgorączkowy. Dawniej piołun dodawano do atramentu, co miało zabezpieczyć manuskrypty przed gryzoniami. Posypywano nim pościel dla odstraszenia robactwa i obsypywano ciało, co miało leczyć dolegliwości nerek. Piołun stosowany był do zamawiania chorób i odczyniania czarów, uważano, że posadzony w ogrodzie jadowite bestie odgania, swędzenie likwiduje, wszelkie czary odpędza, w każdy sposób używane uroki odgania.

Występowanie
Szeroko rozprzestrzeniony na półkuli północnej. Występuje naturalnie na terenie Europy, Azji oraz w Afryce Północnej i Ameryce. W Polsce pospolity chwast polny i ogrodowy. Preferuje miejsca suche i nasłonecznione, porasta słoneczne i kamieniste zbocza, przydroża oraz rumowiska. Rośnie przy drogach, na nieurodzajnych polach i nieużytkach, nieużytkach. Co ciekawe, jeśli zapuści korzenie w glebie urodzajnej, traci swój charakterystyczny zapach i gorycz.

Surowiec
Wykorzystuje się liście lub ziele piołunu Zbiór przeprowadza się przy suchej i słonecznej pogodzie. Do celów zielarskich zbiera się przyziemne liście lub górne części pędów w okresie od lip-ca do września (gdy rozwijają się pierwsze koszyczki kwiatowe).

Inne nazwy piołun, piołunek, poty fi, poleń, psia ruta, wermut, absynt, piolin polny

Opis
Roślina wieloletnia. Osiąga 100 cm wysokości. Łodyga rozgałęziona, bruzd kowana, silnie rozkrzewiona. Łodyga i liście mają srebrnoszare filcowate owłosienie Wytwarza krótkie, płytkie, podziemne kłącza Liście odziomkowe podwójnie lob potrójne pierzastodzielne, od spodu białawe z jedwabistym owłosieniem. Wierzchna warstwa liści popielatozielona. Kwiaty jasnożółte, tworzą koszyczki.

W apteczce
Piołun zawiera olejek eteryczny, składający się głównie z tujonu i tujolu oraz azulenu. Ponadto w jego skład wchodzą związki goryczkowe, flawonoidy, garbniki, sole mineralne oraz kwasy organiczne. Ma działanie pobudzające trawienie i apetyt, żółcio- i moczopędne, dezynfekujące, regulujące przemianę materii i przeciwrobacze. Jako płukanka skutecznie usuwa przykry zapach z ust. Nalewkę piołunową stosuje się również w kuracji odchudzającej.

W kuchni
Chyba najbardziej znany jest piołun jako składnik absyntu. Trzeba nieco wyprostować stereotyp związany z absyntem. Spożywany w nadmiarze przez paryską bohemę, wzbudził podejrzenia, że zawarty w piołunie tujon jest przyczyną zgonów wielu jego zagorzałych zwolenników. W konsekwencji, około 1915 roku zakazano produkcji absyntu w wielu krajach Europy i w USA. Współczesne badania dowiodły, że nie bardziej szkodził on niż pozostałe alkohole i tak wrócił on do łask w niektórych państwach UE. Rzeczywistą przyczyną, która większość zwolenników absyntu wyprawiała w zaświaty, również fizycznie, było Laudanum obficie dodawane do Zielonej Wróżki.